Konwencja o prawach dziecka

Najważniejszym aktem prawnym, który określa prawa dziecka, jest Konwencja o prawach
dziecka. Potocznie nazywa się ją światową konstytucją praw dziecka. Została uchwalona 20 listopada 1989 roku przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych. Wszystkie 192 kraje, które zdecydowały się ratyfikować ten dokument, zobowiązały się do respektowania i realizowania jego zapisów. Polska uczyniła to w 1991 roku.
Konwencja jest dokumentem w pewnym sensie rewolucyjnym, bo po raz pierwszy zostały
w niej uwzględnione prawa i wolności osobiste dziecka, takie jak np. prawo do prywatności, swobody wypowiedzi etc. Konwencja wprowadziła też mechanizm kontroli respektowania praw dziecka przez poszczególne państwa. Są one zobowiązane do składania raportów
z wdrażania zapisów Konwencji, rozpatrywanych następnie przez specjalnie powołany w tym
celu Komitet Praw Dziecka z siedzibą w Genewie.
Konwencja zakłada, że dzieci nie są w pełni dojrzałe i na tyle świadome, by same mogły o siebie zadbać, przez co należy im się szczególna opieka i ochrona. Najważniejsze zasady, które
przyświecały twórcom Konwencji, to: zasada kierowania się zawsze dobrem dziecka oraz zasada równości wobec prawa wszystkich dzieci niezależnie od pochodzenia, koloru skóry czy
wyznania.
Polska była pomysłodawcą stworzenie Konwencji o prawach dziecka, dlatego spoczywa na nas
szczególny obowiązek, aby prawa dziecka były w Polsce znane i przestrzegane.

•